Jak było, tak było, lecz miało swój czar.
(Johann Wolfgang Goethe)
Rodriguez, młody, przystojny Hiszpan z ogromnym poczuciem humoru wzbudzał podziw u wszystkich dziewczyn. Zaliczał się do tych romantycznych facetów, którzy dla miłości są w stanie zrobić wszystko: porzucić rodzinny kraj, zmienić pracę i przenieść się z upalnej Barcelony do odległego o tysiące kilometrów chłodnego Monachium.
Piątek to ulubiony dzień monachijczyków na zakupy. Z okolicznych miejscowości zjeżdża młodzież, która dopiero pod koniec tygodnia ma czas, żeby się spotkać, coś kupić, pobawić. Centra handlowe cieszą się popularnością wśród miejscowych I przyjezdnych. Jest w nich wszystko, co można sobie zażyczyć: butiki z eleganckimi ciuchami, firmowe salony z odzieżą I obuwiem, markety z elektronicznym sprzętem, dziesiątki kawiarenek I barów, w których można smacznie zjeść.
Wiosna, lato, Monachium kolorowe, a ja wciąż w ponurym nastroju. Może wam się to wydać dziwne, lecz właśnie teraz z sentymentem wspominam… Sylwestra sprzed półtora roku. Ostatniego udanego.
,,Spike Jonze, amerykański reżyser w filmie zatytułowanym Ona opowiada historię Theodore’a – jednego z wielu mieszkańców futurystycznego Los Angeles. Theodore ma dziwną pracę – zajmuje się pisaniem listów miłosnych i okolicznościowych dla klientów korzystających z usług serwisu BeautifulHandwrittenLetters.com. Potencjalni zleceniodawcy, żyjący w nieustannym pośpiechu nie znajdują wolnej chwili, by pomyśleć o bliskich oczekujących na wiadomości. Chroniczny brak czasu a także duchowe wydrążenie mieszkańców LA powoduje, iż nawet jeśli, znajdą czas i chęć nawiązania kontaktu z dawno zapomnianymi znajomymi i krewnymi, nie potrafią nic napisać ponieważ brak w nich uczuć i emocji. Dlatego coraz częściej i chętniej wynajmuje się firmy, które wyspecjalizowały się w wyrażaniu radości, smutku, żalu.
Spotkanie w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Chrzanowie prowadzone przez Olgę Nowicką. Wspaniała publiczność i rodzinna atmosfera. Niezapomniane powitanie przez pana grającego na trąbce. Wiele znajomych twarzy i przyjaciół niewidzianych od lat, co niektórzy przyjechali aż z Wiednia.
Świat bez kobiet byłby jak ogród bez kwiatów
Pierre de Brantome
Od lat obiecuję sobie, że w marcu napiszę o Dniu Kobiet… i zawsze zapominam. Tak więc, ten artykuł zaczęłam pisać rok temu, aby o tym święcie nie zapomnieć. I gdyby nie ostatni komentarz sąsiada, że lubi maniery kobiet ze wschodu, z pewnością zapomniałabym nie tylko o Dniu Kobiet, ale o tym, że w ogóle jestem kobietą.