Spotkanie autorskie w Miejskiej i Powiatowej Bibliotece Publicznej prowadzone przez Michała Fiuk. Wspaniała atmosfera, cudowni czytelniczy i niesamowita gościnność. Dla takich chwil jak i każdego spotkania z czytelnikami warto pisać.
„Jeśli nienormalne trwa dostatecznie długo, staje się normalnym”
Terry Pratchett
Połowa grudnia. Na dworze zimno. Nawet słońce schowało się za chmurami, choć to samo południe. Wybrałam się na Stare Miasto. Wkrótce wszystko zostanie zamknięte, więc to moje ostatnie podrygi.
„Wszyscy chcą żyć na wierzchołku góry, zapominając, że prawdziwe szczęście kryje się w samym sposobie wspinania się na górę”
Gabriel Garcia Marquez – laureat literackiej Nagrody Nobla 1982
Do Katowic wpadłam na krótko. Pozałatwiać najważniejsze sprawy, odwiedzić znajomych, a także Śląskie Targi Książki. Ale nim dotarłam do Międzynarodowego Centrum Kongresowego, jakaś siła zaciągnęła mnie na targowisko, które wcale nie było po drodze.
Wieś Lasek koło Miasta. W takiej bliżej niezidentyfikowanej okolicy toczy się akcja najnowszej powieści Aldony Likus-Cannon, polskiej autorki Mieszkającej w Monachium. czytelnicy Magazynu „Lady’s club”znają ją dobrze z felietonów pisanych ze stolicy Bawarii. Różnice geograficzne nie mają większego znaczenia, gdyż problemy występujące w publicystyce i prozie autorki („homo novus”, „podwójne życie anny”) są wszędzie takie same. W wydanej właśnie książce głównym problemem jest przemoc.
Człowiek może znieść bardzo dużo, lecz popełnia błąd sądząc, że potrafi znieść wszystko
(Fiodor Dostojewski)
Na dworze wiał delikatny wiatr, słońce muskało ciepłymi promieniami, a gdzieniegdzie przebijały się pierwsze krokusy. Po zie-leniejącej się trawie biegały psy. W pobliżu stali ich właściciele, przyglądając się im z za-chwytem. Englischer Garten z wolna wypełniał się turystami i miejscowymi, a ławeczki zapełniały spragnionymi wiosennego ciepła spacerowiczami.
Cesarz Klaudiusz, autor „Historii Kartaginy”, pisał: „Nie mów wszystkiego, co wiesz, ale wiedz wszystko, co mówisz”. Od dwóch tysięcy lat te słowa nie straciły nic na aktualności. Krzysztof Łęcki o tym wie. Czytając jego najnowszy zbiór esejów, odnosi się wrażenie, że autor nie mówi nam wszystkiego, co wie, ale dobrze wie, co mówi.