Rok temu przywieźliśmy z Polski kota. Malutkiego, kochanego. Dzieci oszalały na jego punkcie, nawet te od sąsiadów. Kotek dorósł i od wiosny daje nam w kość. Nie potrafi usiedzieć w domu, skrobie w drzwi, miauczy, chce na wolność. Na podwórku są dwa inne koty, więc towarzystwa mu nie brakuje, najbardziej jednak przepada za dziećmi. Mógłby bawić się z nimi godzinami.
Zwei Dinge sollen Kinder von ihren Eltern bekommen: Wurzeln und Flügel
(Dwie rzeczy dzieci powinny dostać od swoich rodziców: korzenie i skrzydła).
Johann Wolfgang von Goethe
W ciągu ostatnich lat charakter polskiej emigracji w Niemczech uległ ogromnej transformacji. Zmiany następują tak szybko, że trudno za nimi nadążyć. Przeistacza się scena polityczna, pojawiają się nowe wyzwania, zmienia się obraz emigranta, a wraz z nim obraz Polaka.
Zawsze myślałam, że ojczyzny nie można zmienić – jak nie można zmienić kraju dzieciństwa I wspomnień z rodzinnego domu. Uważałam, że można zmienić dom, miejsce zameldowania, a nawet obywatelstwo, ale ojczyzna zawsze pozostanie ta sama. Myliłam się.
Piątek to ulubiony dzień monachijczyków na zakupy. Z okolicznych miejscowości zjeżdża młodzież, która dopiero pod koniec tygodnia ma czas, żeby się spotkać, coś kupić, pobawić. Centra handlowe cieszą się popularnością wśród miejscowych I przyjezdnych. Jest w nich wszystko, co można sobie zażyczyć: butiki z eleganckimi ciuchami, firmowe salony z odzieżą I obuwiem, markety z elektronicznym sprzętem, dziesiątki kawiarenek I barów, w których można smacznie zjeść.
Wiosna, lato, Monachium kolorowe, a ja wciąż w ponurym nastroju. Może wam się to wydać dziwne, lecz właśnie teraz z sentymentem wspominam… Sylwestra sprzed półtora roku. Ostatniego udanego.